29 paź 2015
15 paź 2015
Romantyzm
Romantyzm (z fr. romantisme, od roman – powieść, opowieść) – epoka w historii sztuki i historii literatury trwająca od lat 90. XVIII wieku do lat 40. XIX wieku. Romantyzm w muzyce zaczął się rodzić już za życia Beethovena, w okresie po rewolucji francuskiej, kiedy w całej Europie zaczęły zachodzić zmiany o przełomowym znaczeniu. Najwyższym celem romantyków było połączenie religii, nauki i życia w jedną wyższą, wspólną jakość, jaką była sztuka. Najkrócej można powiedzieć, że romantyzm zrodziła potrzeba i pragnienie wolności. Ta idea pozostała żywa we wszystkich następnych pokoleniach twórców, aż do dnia dzisiejszego. Według romantyków świat dzielił się na to, co widzialne (materialne) i poznawalne zmysłowo oraz na to, co niewidzialne (duchowe) – dające się poznać jedynie za pomocą środków pozarozumowych, takich jak wiara i intuicja.
Głównymi cechami w muzyce romantyzmu były:
- przewaga treści nad formą,
- programowość w muzyce (utwór ma treść pozamuzyczną),
- uczuciowość,
- subiektywizm, indywidualizm twórców,
- synteza wszystkich sztuk. Silne związki z literaturą oraz z malarstwem.
- elementy narodowe i ludowe,
- tematyka fantastyczna i baśniowa,
- rozwój wirtuozostwa,
- rozwój instrumentacji,
- rozszerzenie harmoniki,
- rozwój muzykowania domowego,
- powstawanie szkół narodowych: jest to grupa ludzi opierająca się o muzykę narodową,
- emocjonalizm (wyrażanie uczuć), indywidualizm, uczuciowość i subiektywizm,
- ludowość (związek muzyki z folklorem swojego narodu, sięganie do motywów muzyki ludowej),
- rozluźnienie dotychczasowych form muzycznych.
Najsłynniejszymi przedstawicielami tej muzyki są:
- Ludwig van Beethoven
- Robert Schumann
- Felix Mendelssohn-Bartholdy
- Niccolo Paganini
- Fryderyk Chopin
- Stanisław Moniuszko
- Henryk Wieniawski
- Carl Maria von Weber
- Johannes Brahms
- Anton Bruckner
- Richard Wagner
- Richard Strauss
- Piotr Czajkowski
- Modest Musorgski
- Giovanni Bottesin
Subskrybuj:
Posty (Atom)